കാറ്റും മരവും...

ഏഴുവർണ്ണങ്ങളിൽ തേൻ‌ചുരത്തും
വാസന്തമേകി പരിലസിക്കെ
ശലഭങ്ങളെന്നെ പ്രണയിച്ചു

ഹരിതാഭമാം ചില്ലകളൊരുക്കി
മഴ-വെയിലുകൾക്കൊളിമറയേകി
കൂടുകൂട്ടാനിടം കൊടുക്കെ
പക്ഷികളുമെന്നെ പ്രണയിച്ചു..

ജീവിതപാതയിലേറെത്തളരുമ്പോൾ
പൂമെത്തയേകി തണലൊരുക്കി
ശയനസുഖം കൊടുത്തതിനാലാവാം
മനുജനുമെന്നെ പ്രണയിച്ചു..

വർണ്ണശലഭങ്ങൾക്കും പക്ഷികൾക്കും
സാഹസികനാം മനുജനും
ജന്മം തീറെഴുതുക വയ്യ

ഒന്നു വന്നെന്നെ തലോടി മടങ്ങും
കാറ്റിനോടാണെനിക്കെന്നും പ്രണയം

പൂത്തുതളിർത്തെൻ മേനി പുൽകിയ വാസന്തം
നാളെ ഗ്രീഷ്മത്തിനു വഴിമാറും
പൂക്കളൊഴിയുമ്പോൾ തേനുറവ വറ്റുമ്പോൾ
മൂളിപ്പറക്കുമീ ശലഭങ്ങളകലും..

ഇലകളടരുമ്പോൾ ചില്ലകളൊടിയുമ്പോൾ 

മഴയും വെയിലും ആക്രോശിച്ചടുക്കുമ്പോൾ
കൂടൊഴിഞ്ഞീ പക്ഷികൾ പറക്കും
മോഹഭംഗത്തിൻ തൂവലുകൾ ബാക്കിയാവും

തണലൊഴിയുമ്പോൾ പൂമണമടങ്ങുമ്പോൾ
നിദ്രയുപേഷിച്ചങ്ങ് നടക്കുമാ മനുജനും

ജീർണ്ണിച്ചൊടുങ്ങും വരേക്കും
എന്നെ പ്രണയിക്കുമീ കാറ്റ് മാത്രം

എങ്കിലുമെന്തേ തെല്ലിട നിന്നെൻ
നെഞ്ചിൻ കിതപ്പറിയാതെ കുതിച്ചിടുന്നവൻ?
കാർമേഘച്ചിറകേറി ഏഴുലകംചുറ്റിവന്നാലും
പുണരാനിവളുണ്ടെന്ന ചിന്തയാമോ?

നാളെയെന്റെയീ ദേഹം മണ്ണെടുക്കും
മഴ, പുഴയിലൊഴുക്കി കടലിലടിക്കും

പുനർജ്ജനിക്കണമെനിക്കിനിയും
കാറ്റെന്നെ വിട്ടകലാത്തൊരു മരമായ്..