ഇനിയൊന്നു വിതുമ്പട്ടെ ഞാൻ‌..?

ജന്മം കൊടുത്ത മക്കളുടെയുടലുകൾ‌
ചിതറിത്തെറിച്ചതെൻ‌ നെഞ്ചിൽ‌
സിരയിൽ‌ നിന്നുരുവാർ‌ന്ന ചോര
ചീറ്റിത്തെറിച്ചതെൻ‌ കണ്ണിൽ‌

ഇനിയൊന്നു വിതുമ്പട്ടെ ഞാൻ‌?

പാൽ‌ചുരത്തിയ നെഞ്ചിലേക്കെന്നും
കത്തിയാഴ്ത്തി ചിരിച്ചു നിങ്ങൾ‌
എന്നുടുചേല കീറിവിറ്റിട്ടാ മണ്ണിൽ‌
വാനോളമുയരുന്ന സൌധങ്ങൾ‌ പണിതു

ചവിട്ടിയും പല്ലും നഖവുമാഴ്ത്തിയും
നിങ്ങളേകിയ മുറിവുകൾ‌
നിണമാർ‌ന്നിടുമ്പൊഴും ഞാൻ‌ ചിരിച്ചു
“നിങ്ങളെന്റെ മക്കൾ‌”

കുടിച്ചു വറ്റിച്ചൊരെൻ‌ ജീവനും
കീറിപ്പറിച്ചൊരെൻ‌ താരുണ്യവും
തിരികെ ചോദിക്കുന്നീല ഞാൻ‌
പക്ഷേ, കൊന്നെറിഞ്ഞൊരെൻ‌
മക്കളിലൊന്നിനെ മടക്കി തരുമോ?

നെഞ്ചിലടക്കിയ തേങ്ങലിൻ‌ ഭാരം
ഇനി വയ്യ, ഒന്നു വിതുമ്പട്ടെ ഞാൻ‌

ഹൃത്തടമെന്നിലൊന്നാഞ്ഞു തുടിച്ചാൽ‌
സ്വപ്നമേടകൾ‌ മണ്ണിലമരും
ഞെരിഞ്ഞടങ്ങും നിങ്ങളും,
കല്ലാൽ‌ പണിയിച്ച ഹൃദയവും

കണ്ണിൽ‌ നിന്നടരുമൊരു തുള്ളി പോലും
നിൻ‌ സ്ഫടിക സാമ്രാജ്യങ്ങൾ‌ തച്ചുടയ്ക്കും
രാക്ഷസത്തിരയായ് നിന്നെ വിഴുങ്ങും
ശേഷിപ്പിനായ് പിന്നെ ചരിത്രം തിരയാം

നോവേറ്റും അതെന്നിൽ‌ വീണ്ടുമെങ്കിലും,
ഇനി വയ്യ, ഒന്നു വിതുമ്പട്ടെ ഞാൻ‌