ദൈവമുണരാത്ത, ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്..

“ദീപം.. ദീപം..”

വീശിയടിക്കുന്ന തെക്കൻ‌ കാറ്റ്.. നിലവിളക്കിലെ തിരി, കെട്ടു പോകാതെ കൈ കൊണ്ട് മറച്ചു പിടിച്ച് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. തുളസ്സിത്തറയിൽ വിളക്കുവച്ച്, കണ്ണടച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ച് നിൽക്കുമ്പോൾ കുസൃതിക്കാറ്റ് കവിളത്ത് തെരു തെരെ ഉമ്മ വച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ചുണ്ടിൽ അറിയാതെയെങ്കിലും വിടർന്ന കള്ളച്ചിരി കടിച്ചു പിടിച്ച് വലം വച്ചു..

മായികലോകത്തിൽ മയങ്ങിനിന്ന മനസ്സിനെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഇടവഴിയിലൂടെ ആരോ ഓടുന്ന ശബ്ദം... ഓടിക്കോ എന്നൊക്കെ വിളിച്ച് പറയുന്നുമുണ്ട്.. കാര്യമെന്തെന്നറിയാനുള്ള ആകാംഷയിൽ ഗേറ്റിനടുത്തേക്ക് നടന്നതേയുള്ളൂ, വീട്ടിനകത്തു നിന്ന് ആയമ്മയുടെ നിലവിളി കേട്ടു, “മോളേ മലവെള്ളം പാഞ്ഞു വരുന്നു... നമ്മളിനി എന്തു ചെയ്യും ?” കാര്യകാരണസ്ഥിതികൾ ബോധ്യപ്പെടുംമുന്നേ, വിഴുങ്ങാൻ‌ അലറിയടുക്കുന്ന രാക്ഷസത്തിരകൾ‌ അങ്ങകലെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.. പ്രജ്ഞയറ്റ് നിന്നു പോയ നിമിഷം, എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ..

“ടോ... ഇതെന്തുറക്കാടോ.. ? തനിക്കിപ്പോ ക്ലാസ്സില്യേ.. അതോ മോണിറ്ററിനു മുന്നിൽ തപസ്സാണോ?”

ഞെട്ടി കണ്ണു തുറന്നു.. പരിസരബോധം വീണ്ടു കിട്ടാൻ നിമിഷങ്ങൾ വേണ്ടി വന്നു.. ചുമലിൽ കൈവച്ച് അനില.. അവളുടെ മുഖത്തെ കള്ളച്ചിരി കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു.. സാരിയുടെ തുമ്പെടുത്ത് ചുണ്ടിനു മുകളിലുള്ള വിയർപ്പുതുള്ളികളൊപ്പി.. വെള്ളം ഐസാകുന്ന ഈ തണുപ്പിൽ വിയർപ്പെങ്ങനെ..?

മനസ്സിന്റെ വിഭ്രമം മുഖത്തോളമെത്തിക്കാതെ വിളറിയ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു, “അറിയാതെ ഒന്നു മയങ്ങിപ്പോയി.. നിക്കിപ്പോ ക്ലാസ്സുള്ളതാ.. ഓർമ്മിപ്പിച്ചത് നന്നായി.. ”

സാരിത്തുമ്പ് മുന്നിലേക്ക് വലിച്ച് കുത്തി, സിസ്റ്റം ഷട്ട് ഡൌൺ ചെയ്യാൻ സ്ക്രീനിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടത് കേരളാ ടുമാറോയിലെ മുല്ലപ്പെരിയാറിനെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനമാണ്.. എന്തായിരുന്നു എനിക്ക് സംഭവിച്ചതെന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു രൂപരേഖ കിട്ടിയതപ്പോഴാണ്. പതിയെ ക്ലാസ്സിലേക്ക് നടന്നു..

“ഉം.. ഉം... ഇപ്പോ അല്ലേലും സ്വപ്നലോകത്താ പൊന്നുമോൾടെ നടത്തം.. കണ്ണടച്ച് പാലു കുടിക്കുന്നതാരും അറിയുന്നില്ലെന്ന് കരുതരുത് ട്ടോ..” പുറകിൽ അനിലയുടെ ശബ്ദം.. അകമ്പടിയായി കൂട്ടച്ചിരിയും..

ക്ലാസ്സിൽ കയറുമ്പോൾ പതിവില്ലാത്ത നിശ്ശബ്ദത.. വൈകിയാണു താനെത്തിയത്, എന്നിട്ടും..? കാരണമന്വേഷിക്കാൻ മനസ്സു വെമ്പിയെങ്കിലും അതിനു മുതിരാതെ പതിവു ചിരി ചുണ്ടിൽ പിടിപ്പിച്ച് ചോദിച്ചു, “നല്ല തണുപ്പാ അല്ലേ..?”

“ഉം..” എവിടുന്നൊക്കെയോ മറുപടി വന്നു. പക്ഷേ, അതിനും തണുപ്പ്..

പഠിപ്പിക്കുന്ന വിഷയം കണക്കാണ്.. സാധാരണ കണക്ക് അദ്ധ്യാപകരോട് കുട്ടികൾ അല്പം ദൂരം സൂക്ഷിക്കും.. പലർക്കും അരോചകമായ വിഷയമായതുകൊണ്ടാവാം. അതെനിക്ക് സംഭവിക്കാതിരിക്കാൻ വിഷയത്തിൽ നിന്നും വ്യതിചലിച്ചും, എന്നാൽ വിഷയത്തോട് ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതുമായ കഥകളും കാര്യങ്ങളും ഒക്കെ ഇടയ്ക്ക് പറഞ്ഞുകൊടുക്കാറുണ്ട്. 

കുട്ടികൾക്കെന്തും എന്നോട് തുറന്നു പറയാനുള്ളൊരു ബന്ധം അവർക്കിടയിൽ സ്ഥാപിച്ചെടുത്തതു കൊണ്ട് ആ തണുപ്പൻ പ്രതികരണത്തിന്റെ കാരണം തിരക്കി അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. കസേരയിലമർന്ന് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന പുസ്തകം പതിയെ മറിച്ചു. അപ്പോഴാണത് ശ്രദ്ധയിൽ‌പ്പെട്ടത്.. മുൻസീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരുവൻ കരയുന്നു.. അടുത്തിരിക്കുന്ന ആളിന്റെ മുഖം ഇപ്പോ കരഞ്ഞേക്കും എന്ന ഭാവത്തിലാണ്.

ഇനിയും കാരണമറിയാൻ അമാന്തം പാടില്ലെന്ന ചിന്തയിൽ, എണീറ്റ് അവന്റെയടുത്തേക്ക് ചെന്നു. നെറുകയിൽ തലോടി, തിരക്കി, “ എന്താ മോനേ, എന്തിനാ കരേണേ? വല്ലായ്മ വല്ലതുമുണ്ടോ..?” മറുപടി പൊട്ടിക്കരച്ചിലായിരുന്നു. കാര്യം മനസ്സിലാവാതെ അരികിലിരിക്കുന്നവനെ നോക്കി.

കൂട്ടുകാരന്റെ കരച്ചിൽ കാണാനാവാതെ മുഖം തിരിച്ച അവൻ, തെല്ല് നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം സംസാരിച്ചു, “മിസ്സ്, മുല്ലപ്പെരിയാർ ഡാം പൊട്ടുവോ? മമ്മി അടുത്ത ഫ്ലാറ്റിലെ ആന്റിയോട് പറേണ കേട്ടു.. പൊട്ട്യാലും സാരല്യാ നമ്മൾ കൊല്ലത്തല്ലേ നമ്മളെ ഇതൊന്നും ബാധിക്കില്യാന്നു.. ആണോ മിസ്സ്? പക്ഷേ, ഇവന്റെ വീട് അതിനടുത്താ.. ഡാം പൊട്ട്യാല് അവന്റെ ഗ്രാന്റ്പേം ഗ്രാന്റ്‌മേം ഒക്കെ വെള്ളം കൊണ്ട് പോം.. അതാ അവൻ കരേണേ.. അത് കണ്ടിട്ട് നിക്കും സങ്കടം വരണു.” പറഞ്ഞു തീരും മുമ്പെ അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീരു അണപൊട്ടിയൊഴുകി..

“ഹേയ്.. എന്തായിത്.. ആൺകുട്ട്യോളിങ്ങനെ കരയ്യാ ചെയ്യാ? അതങ്ങനെ പൊട്ട്വൊന്നും ഇല്യാ കുട്ട്യേ..” രണ്ടാളേയും ആശ്വസിപ്പിക്കാനങ്ങനെ പറയുമ്പോൾ നുണ പറയുന്നതിന്റെ വിമ്മിഷ്ടമായിരുന്നു മനസ്സിൽ..

“അച്ഛൻ പറയാ മിസ്സ്, നമ്മളിവിടല്ലേ.. ഡാം പൊട്ട്യാലും നമുക്കൊന്നും സംഭവിക്കില്യാല്ലോ എന്നൊക്കെ.. പക്ഷേ ന്റെ ഗ്രാൻപായും ഗ്രാന്റ്മായും.. ” തികട്ടി വന്ന കരച്ചിൽ അവനെ പറഞ്ഞു മുഴുമിപ്പിക്കാൻ അനുവദിച്ചില്ല.

കുറേയേറെ ചോദ്യങ്ങളവിടെ പല കണ്ണുകളിലും കണ്ടു.. ഒന്നിനും മറുപടി കൊടുക്കാൻ വയ്യ. എന്തു പറഞ്ഞാണ് ഈ നിഷ്കളങ്ക ബാല്യങ്ങളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുക..? വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ ഉഴറി.. ഒന്നും പഠിപ്പിക്കാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥ ഉണ്ടായില്ല. ആ ക്ലാസ്സ് എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒന്നവസാനിച്ച് കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നായിരുന്നു.. ബെല്ലടിച്ചപ്പോൾ മെല്ലെ സ്റ്റാഫ്രൂമിലേക്ക് നടന്നു.

കുഞ്ഞുങ്ങളുതിർത്ത ചോദ്യങ്ങളപ്പോൾ മനസിലെവിടെയൊക്കെയോ തട്ടി പ്രതിദ്ധ്വനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ദുരന്തം ഒരു വിഭാഗത്തിനെന്നു കരുതി സ്വയം ആശ്വസിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന കുറേ മനസ്സുകളുടെ പ്രതിഫലനമാണ് ആ കുട്ടികളുടെ നാവിൻ‌തുമ്പിലൂടെ ചോദ്യങ്ങളായ് അടർന്നു വീണത്.

കുടിനീരിനു വലഞ്ഞ ഒരു ജനതയ്ക്കു  സായിപ്പിന്റെ കനിവ്.. അമ്പതു വർഷം മാത്രം ആയുസ്സുള്ളതിനെ, അതിന്റെ പതിന്മടങ്ങ് വർഷത്തേക്ക് പാട്ടത്തിനു കൊടുക്കുമ്പോൾ രാജാവിനു പിഴച്ചത് രാജനീതിയോ രാജ്യതന്ത്രമോ? ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തോക്കിൻ‌കുഴലിനു മുന്നിൽ ആ ചെങ്കോൽ അടിമപ്പെടുകയായിരുന്നോ? രാജ്യത്തിനും ജനതയ്ക്കും വേണ്ടി ഒറ്റയാൾ‌പ്പോരാട്ടം നടത്തിയ വീരപഴശ്ശിയുടെ നാട് ഈ കീഴടങ്ങലിനെ അംഗീകരിക്കില്ല.. മാപ്പ് കൊടുക്കില്ല. ഉറപ്പിന്റെ കാലാവധി കഴിഞ്ഞിട്ടും പ്രകൃതിയും ദൈവവും കരുണ കാട്ടി.. പക്ഷേ ഇനിയും ആ കരുണയെ പരീക്ഷിക്കാമോ?

1. മുല്ലപ്പെരിയാർ ഡാം 2. സ്കെച്ച് 3. താങ്ങാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി ജലവും പേറി (നവംബറിലെടുത്ത ഫോട്ടോ)

ഡാമൊന്നു പൊട്ടിയാൽ കേരളത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം കടലിൽ പതിക്കും പെരിയാറിനൊപ്പം.. അറബിക്കടൽ വഴി മാറിയൊഴുകും. കളിയിക്കാവിള മുതൽ കാസർഗോഡ് വരെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന കേരളം തുരുത്തുകളാവും. കടലെടുക്കുന്ന ജനവിഭാഗത്തെ മാത്രമാണോ ഈ ദുരന്തം ബാധിക്കുക? മൃതദേഹങ്ങൾ യുദ്ധകാലാടിസ്ഥാനത്തിൽ മറവു ചെയ്യാതിരുന്നാൽ അവ ജീർണ്ണിച്ചഴുകി ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ജനതയെ മുഴുവനും സാംക്രമികരോഗങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെടുത്തും. ജലശ്രോതസ്സടയുന്ന ജനത കുടിനീരിനു അലയും. അതിർത്തി കടന്നു ദാഹജലം തേടി അവരെങ്ങാൻ ഈ മണ്ണിൽ കാലു കുത്തിയാൽ പ്രതികാര ദാഹിയായ മനുഷ്യൻ പ്രതികരിക്കും. ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെ വധത്തോടനുബന്ധിച്ച് പഞ്ചാബികൾക്കെതിരെ ഉണ്ടായതു പോലെ വംശീയ കലാപം ഉണ്ടാവും.. അപ്പോൾ ആരാണു ഈ ദുരന്തത്തിൽ നിന്നും രക്ഷ നേടുക?

1. ദുരന്തത്തിനു ശേഷം കേരളവും തമിഴ്നാടും 2. ദുരന്തം തുരുത്തുകളാക്കുന്ന കേരളം

ചിന്തകളിൽ മതി മറന്നു നടന്നിട്ടാവും സ്റ്റാഫ്‌റൂമെത്തിയത് അറിഞ്ഞില്ല.

“ആ പണ്ടാരം പൊട്ടണത് ഞാൻ നാട്ടിലുള്ളപ്പോഴായാൽ മത്യാർന്നു..” അനിൽ മാഷിന്റെ ശബ്ദം. ആ വാക്കുകളിൽ പക്ഷേ, സ്വാർത്ഥതയിലുപരി നൊമ്പരമാണു അറിഞ്ഞത്. അകത്തു കയറി സ്ഥിരം ഇരിപ്പിടത്തിലിരുന്നിട്ടും ആരും അറിഞ്ഞില്ല. എല്ലാവരും മറ്റേതോ ലോകത്താണ്.

ഞാനും കുറച്ചുദിവസമായി മറ്റേതോ ലോകത്താണ്.. ടിവിയിൽ ഫ്ലാഷ്ന്യൂസെന്നു കാണുമ്പോൾ തന്നെ കണ്ണുകൾ പിടയും. സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി, “വെള്ളമെടുത്തോളൂ പകരം ഞങ്ങളെ ജീവിക്കാനനുവദിക്കൂ” എന്ന ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ വിലാപം ചെവി കൊടുക്കാതിരിക്കുകയും, പറയുന്ന ന്യായങ്ങൾ തെളിവുകളുടെ പിന്തുണയില്ലാതെ പൊളിയെന്നു ചൊല്ലി നിർദ്ധാഷിണ്യം തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ ദുരന്തത്തിന്റെ അകലം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരികയാണ്. ഹിരോഷിമ തകർത്തു തരിപ്പണമാക്കിയതിനേക്കാൾ പതിന്മടങ്ങ് ഊർജ്ജമാണിവിടെ, ഒരു കൊച്ചു ഭൂമികുലുക്കത്തിൽ കുതിച്ചു ചാടാൻ വെമ്പി, ആയുസ്സറ്റ നിർമ്മിതിക്കുള്ളിൽ വീർപ്പു മുട്ടുന്നത്. രാഷ്ട്രീയവിളവെടുപ്പുകൾക്കും തന്ത്രങ്ങൾക്കും കളമൊരുങ്ങുമ്പോൾ മരണം അതിന്റെ ഭായനക മുഖം പ്രദർശിപ്പിച്ച് ഒരു വിളിപ്പാടകലെ കാത്തു നിൽക്കുന്നുവെന്നു മറന്നു പോകുകയാണ്.

നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുണ്ടാക്കിയ കരാർ സംസ്ഥാനരൂപീകരണത്തിനു ശേഷം നിയമസഭയിലവതരിപ്പിച്ച് അംഗീകരിക്കപ്പെടാത്തതിനാൽ വിലയില്ലാത്തതാണെന്നും അത് തെറ്റിക്കുന്നതിൽ യാതൊരു കുഴപ്പവുമില്ലെന്നൊക്കെ പറയുന്നത് മനസ്സിനെത്ര ആശ്വാസം തരും. സംഹാരരൂപിയായി പാഞ്ഞു വരുന്ന പെരിയാറിനെ തടയാൻ, മഴയൊന്നു കനത്താൽ‌ കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ഇടുക്കി ഡാമിനു കഴിയുമെന്നു പറയുന്നതെത്ര വിരോധാഭാസമാണ്.. അഥവാ അതിനു സാധിച്ചാൽത്തന്നെ രണ്ടു ഡാമിനും ഇടയ്ക്കുള്ള ജീവജാലങ്ങളുടെ ജീവന് ഒട്ടും വിലയില്ലെ? ഇടയ്ക്കിടെ തടകളുണ്ടാക്കി ഒഴുക്കിന്റെ ശക്തി കുറയ്ക്കുകയാണു അടിയന്തിര പ്രതിവിധി എന്നു പറയുന്നത് അല്പം ആശ്വാ‍സജനകമെങ്കിലും അതെത്ര മാത്രം പ്രായോജികമാണെന്നത്  കണ്ടു തന്നെ അറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

മനസാകെ കലുഷിതമാണ്.. കണ്ണുകെട്ടിയ നീതിപീഠങ്ങൾ, തെളിവുകൾക്ക് കാത്ത് നിശ്ശബ്ദത പാലിക്കുമ്പോൾ അകലെയല്ലാതെ ഒരു ദുരന്തത്തിന്റെ കാലടിയൊച്ച, എന്റെ മാത്രമല്ല പലരുടേയും ഉറക്കത്തെ അകറ്റി നിറുത്തുന്നു.

അധ്യയനദിവസം അവസാനിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ മനസ്സ് ഉത്തരങ്ങളില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങളുതിർത്ത് ശല്ല്യപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു. താങ്ങാനാവാത്ത ഭാരം ഹൃദയത്തിൽ.

മൊബൈൽ ഒന്നു ശബ്ദിച്ചാൽ, ഇപ്പോൾ പ്രവാസി നടുങ്ങുന്നു. ഒരു ദുരന്തത്തിന്റെ സന്ദേശമാണോ തന്നെത്തേടിയെത്തുന്നതെന്ന ഭയത്തിൽ. ഭരണകൂടങ്ങളും, രാഷ്ടീയകൌശലങ്ങളും പരസ്പരം പഴി ചാരി രക്ഷപ്പെടുമ്പോൾ, ഇവിടെ തോൽക്കുന്നതൊരു നാടാണ്.. ഒരു സമൂഹമാണ്... നിസ്സഹായരായ ഒരു പറ്റം മനുഷ്യരാണ്..

വർഷത്തിലൊരിക്കൽ നാടു കാണാനെത്തുന്ന ഒരു പഴയ ആത്മാവിനു കാഴ്ചവയ്ക്കാൻ പരശുരാമനിനിയും മഴുവെറിഞ്ഞ് കേരളം സൃഷ്ടിക്കേണ്ടി വരുമോ? ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാടിനെ  രക്ഷിക്കാൻ ഇനി ദൈവത്തിനു മാത്രമേ കഴിയൂ.. പ്രാർത്ഥനകൾക്ക് അത്ഭുതങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയട്ടെ... മനസ്സാശ്വസിപ്പിച്ചു... വെറുതെ!

ചിത്രങ്ങൾക്ക് കടപ്പാട് : ഗൂഗിളിനും എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്കും...