ഈഡിപ്പസ്....

“എന്താ കുട്ട്യോളേ ഇന്നത്തെ പത്രത്തിലെ വിശേഷം..?”

ചായക്കടയുടെ പുറത്തിട്ടിരുന്ന തടിബഞ്ചിലിരുന്നു ചൂടുചായയ്ക്കൊപ്പം ദിനപ്പത്രം പകുത്തെടുത്ത് വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ആ ചെറുപ്പക്കാരുടെ നോട്ടം ചോദ്യം വന്ന ദിശയിലേക്കായി.

“ഓ.. എന്തു പറയാനാ മാഷേ, പത്രം തുറന്നാൽ അപ്പാടെ പീഢനകഥകളല്ല്യോ? അച്ഛൻ മകളെ പീഢിപ്പിക്കുന്നു, മകൻ അമ്മയെ, അദ്ധ്യാപകൻ‌ വിദ്യാർത്ഥിനിയെ.. ഈശ്വരാ നമ്മുടെ നാടിതെങ്ങോട്ടാ?”


ആദരവോടെ ഒന്നെണീറ്റ് കാഴ്ചയിൽ പ്രൗഢഗാംഭീര്യം തോന്നുന്ന മധ്യവയസ്കനു ഇരിക്കാനിടം കൊടുത്ത് വീണ്ടും പത്രത്തിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി അവരിലൊരാൾ‌ അത് പറയുമ്പോൾ‌ ആത്മരോഷത്തിന്റെ തീക്കണങ്ങൾ‌ വാക്കുകളിൽ ചിതറുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

“അറിയാതെ ജനനിയെ പരിണയിച്ചൊരു
യവന തരുണന്റെ കഥയെത്ര പഴകി..”

കയ്യിലിരുന്ന ചായ മെല്ലെ നുണഞ്ഞ്, മൂക്കിൻ തുമ്പിലെ കണ്ണട ഒന്നമർത്തി വച്ച്, ഒരിറ്റു ഗദ്ഗദത്തോടെ ആത്മഗതമെന്നോണം മാഷ് പറഞ്ഞു.

“ഹ.. ഹ.. ഹ..”

എല്ലാരും ഞെട്ടി..

അയാൾ‌..

എല്ലാരിൽ നിന്നും അകന്ന് ആരേയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ..

കയ്യിലിരുന്ന വടി കുത്തിപ്പിടിച്ചെണീക്കുമ്പോഴും അയാൾ‌ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. കാറ്റിൽ നീണ്ടു ജഡകെട്ടിയ മുടി വിറച്ചു..

“നിങ്ങളാരാ...എന്തിനാ ചിരിച്ചത്...?”

എല്ലാ മുഖങ്ങളിലേയും ഉൽക്കണ്ഠ സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത് മാഷ് തിരക്കി..

ചോദ്യം അയാളറിഞ്ഞില്ലെന്നു തോന്നി... തപ്പിയും തടഞ്ഞും മുന്നോട്ട് ഒന്നു രണ്ട് ചുവട് വച്ച് ഒന്നു നിന്നു.. മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു...

ഹൊ ആ കണ്ണുകളുടെ സ്ഥാനത്ത് ശൂന്യതയാണല്ലോ.

“ഞാൻ... ഞാനൊരു വിഡ്ഢി.. വെറുതെ ചിരിച്ചു..”

വരണ്ടുണങ്ങിയ ചുണ്ടുകൾ‌ ചലിച്ചു… ശബ്ദമില്ലാത്ത വാക്കുകൾ‌  വിഴുങ്ങിയ നാവ് അയാൾക്കുള്ളിലെ സംസാരിക്കാനുള്ള മനസ്സിനെ വരച്ചു കാട്ടി..

മുന്നോട്ട് വച്ച ചുവടുകൾ വീണ്ടുമെന്തിനോ മടിച്ചു നിന്നു തെല്ലിട..

പിന്നെ...

പിന്തുടരുന്ന മിഴികളിൽ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ‌ അവശേഷിപ്പിച്ച് വീണ്ടുമൊന്ന് ചിരിച്ച് അയാൾ‌ നടന്നു.. അനന്തതയിലേക്ക് നീളുന്ന ഉൾക്കണ്ണുകൾ‌ അയാളുടെ പാദത്തെ മുന്നോട്ട് വലിച്ചിഴച്ചു..

 മനസ്സും ചേതനയും യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു അയാൾക്ക്.

“തനിക്ക് തെറ്റിയോ..?

സിന്ധൂനദീതട സംസ്കാരം ആഴത്തിൽ വേരോടിയ ഈ മണ്ണിൽ, ബന്ധങ്ങൾക്ക് പവിത്രതയുള്ള ഇവിടുത്തെ മനസുകളിൽ താൻ തിരിച്ചറിയപ്പെടില്ലെന്നു കരുതിയത് വിഡ്ഢിത്തമായോ..?”

ഓർമ്മകളുടെ തിരതള്ളലിൽ ആ ശരീരമൊന്നു വിറച്ചു..

മറവിയുടെ തീരങ്ങളിലെവിടെയോ കണ്ണീരിന്റെ നനവില്‍ ആ കാഴ്ച ഇപ്പോഴുമുണ്ട്..

സുഗന്ധതൈലങ്ങളാലേപനം ചെയ്ത പട്ടുമെത്തയിൽ‌ ജീവിതത്തിന്റെ കെട്ടുപാടുകൾ‌ പൊട്ടിച്ചറിഞ്ഞതിന്റെ സുഖസുഷുപ്തിയിലവർ‌ മയങ്ങുന്നു.

എന്തു വിളിക്കണം..

ആത്മരോഷത്തിന്റെ പരമോന്നതിയിൽ‌, സ്വന്തം പുരുഷത്വത്തോട് പുച്ഛം തോന്നി.

കണ്ണുകൾ ചൂഴ്ന്നെടുക്കുമ്പോഴും മനസ് ഉത്തരം കണ്ടെത്താതെ വലഞ്ഞത് ആ ചോദ്യത്തിനായിരുന്നു..

“പിതാവിനെ വധിച്ച് മാതാവിനെ പരിണയിക്കുമെന്നോതിയ നാവുകളെവിടെ...? ഇതാ എന്റെ കരങ്ങളാലല്ലാതെ പിതാവു മരണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു..”

മരിച്ചത് വളർത്തച്ഛനെന്നറിയാതെ, വിവരം അറിഞ്ഞ മാത്രയിൽ‌ നിറഞ്ഞ സഭയിൽ ആർത്തട്ടഹസിക്കുമ്പോള്‍ ദുഃഖത്തോടൊപ്പം പ്രവചനങ്ങൾ‌ കാറ്റിൽ പറത്തിയതിന്റെ അഹങ്കാരവും ഉണ്ടായിരുന്നു മനസ്സിൽ‌.

പിന്നിലപ്പോൾ‌ ഉടഞ്ഞു വീണ തേങ്ങല്‍ എന്തെന്നറിയാതെ പോയി.

രംഗബോധമില്ലാത്ത കോമാളിയെന്നു പറഞ്ഞ് വിധി കളിയാക്കി ചിരിച്ചതും അറിഞ്ഞില്ലാ..

താനറിയാതെ തന്നെക്കൊണ്ട് ആരോ തന്റെ വേഷം കെട്ടിയാടിക്കുകയായിരുന്നു..

കഥയുടെ ചുരുളഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒന്നു കാണണമെന്നു മനസ്സ് കൊതിച്ചു.. മക്കൾ‌ക്കൊപ്പം തനിക്ക് അമ്മയെന്നു വിളിക്കാനാവില്ലെങ്കിലും വെറുതെ ഒന്നു കാണാൻ‌..

പക്ഷേ...

മാപ്പിരക്കാൻ‌ പോലുമുള്ള തന്റെ അവകാശം നിഷേധിച്ച് ആ ആത്മാവ് അനന്ത വിഹായസ്സിലേക്ക് പറന്നുയർന്നിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും...

ഉപേഷിക്കപ്പെട്ട കുരുന്നിനോടുള്ള വാത്സല്യത്തിൽ‌ ആ ഇടയനിറ്റിച്ച് തന്ന ആദ്യ ദാഹജലം നാവിലപ്പോൾ കിനിഞ്ഞു ... എന്തിനോ വേണ്ടി..

താൻ വിഡ്ഢിയായി,ജീവിതത്തിനു മുന്നിൽ..

വിധിക്കു മുന്നിൽ..

നാണം കെട്ടവനായി,ലോകത്തിനു മുന്നിൽ...

തിരിച്ചറിയാത്ത ദിക്കു നോക്കി പിന്നെപ്പോഴോ യാത്ര തുടങ്ങി..

കാലം തോൽ‌വികളുടെ കിരീടം ചാർത്തിത്തന്ന് മുന്നേറുന്നതറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാത്ത ഭാവം നടിക്കേണ്ടി വന്നു..

 ജീവിതത്തിന്റെ ഗതി മാറ്റിക്കുറിച്ചൊരു ചോദ്യം കാതിലിപ്പോഴും അലയടിക്കുന്നു...

“പ്രഭാതത്തിൽ നാലു കാലിലും..മധ്യാഹ്നത്തിൽ‌ രണ്ടു കാലിലും... സായാഹ്നത്തിൽ‌ മൂന്നു കാലിലും നടക്കുന്ന ജീവി?”

“ഹ..ഹ..ഹ...” അറിയാതെ അയാൾ‌ ചിരിച്ചു..

അതിനുള്ള ഉത്തരമായിതാ താൻ... അയാളുടെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.

യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ‌ ലക്ഷ്യം ഈ മണ്ണായിരുന്നു... ഇതിന്റെ പാരമ്പര്യം മനസ്സിലേക്കാവാഹിച്ച ജനതയായിരുന്നു..

പക്ഷേ... ഇവിടേയും.

ഇനിയെങ്ങോട്ട്..?

മനസ്സ് ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങൾ‌ക്കുത്തരം കണ്ടെത്താനാവാതെ അയാൾ‌ നടന്നു... ചക്രവാളം ലക്ഷ്യമാക്കി..

എവിടൊക്കെയോ അപ്പോൾ‌ കുപ്പിവളകൾ‌ വീണുടയുന്ന ശബ്ദം കേൾ‌ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അമർത്തിയ തേങ്ങലുകളും.­­.

( ഈഡിപ്പസ് കോമ്പ്ലക്സ് ഭാരതത്തിന്റെ മണ്ണിൽ മുളയ്ക്കുമെങ്കിലും വേരോടാനുള്ള സാധ്യത വളരെ കുറവാണെന്നു പറഞ്ഞ പ്രസിദ്ധ മനഃശാസ്ത്രജ്ഞൻ ശ്രീ സിഗ്മണ്ട് ഫ്രോയ്ഡിന്റെ സ്മരണയ്ക്ക് മുന്നിൽ‌ ഈ കഥ സമർപ്പിക്കുന്നു )

ഈഡിപ്പസ് ആരെന്നു അറിയാത്തവര്‍ക്ക് ഇവിടെ നോക്കാം  
                                                                   ഇതും

ഈഡിപ്പസ് കോമ്പ്ലക്സ് അറിയേണ്ടവര്‍ക്ക് ഇവിടേയും

ചിത്രത്തിന് കടപ്പാട് ..... ഗൂഗിൾ