പുനർജ്ജന്മം....

സുവര്‍ണ്ണ പാരിജാതങ്ങളുടെ മാസ്മരിക ഗന്ധം ഉയര്‍ത്തുന്ന അമരാപുരി...

ഉഡുകന്യകകള്‍ മീട്ടുന്ന തംബുരുവില്‍ നിന്നും മനസ്സിനെ വശീകരിക്കുന്ന അപൂര്‍വ്വരാഗങ്ങളുടെ നാദസരണി ഒഴുകിയെത്തുന്നു..

യക്ഷ ഗന്ധര്‍വ കിന്നരന്മാര്‍ ആ ശ്രുതിയില്‍ ലയിച്ച് മനോഹരമായി പാടുന്നു..

അപ്സരസുന്ദരിമാര്‍ അഭൗമ അംഗലാവണ്യം പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ച് ആ ഗാനത്തിന് ഒപ്പിച്ചു ചുവടു വയ്ക്കുന്നു..

ഇതാണോ സ്വര്‍ഗ്ഗം..?

വെളുത്ത മേഘപാളികള്‍ക്ക് ഇടയിലൂടെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്ന അദൃശ്യസാന്നിധ്യത്തിന് വശംവദയായി ഒഴുകി നീങ്ങുമ്പോൾ‌  മനസ്സിലെ ചോദ്യം അതായിരുന്നു..

പുണ്യോദകം ചെയ്യാന്‍ പുത്രകരങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത ഞാന്‍ എങ്ങനെ വൈതരണി കടന്നുവെന്ന് ഇപ്പോഴും മനസ്സിലാകുന്നില്ലാ..

പ്രഭാപൂരിതമായൊരു സഭയിലേക്കാണ്  ആനയിക്കപ്പെട്ടത്..

രത്നവജ്രഖചിതങ്ങളായ സിംഹാസനങ്ങൾ..

അതിലാരൊക്കെയോ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്..

ഈ മുഖങ്ങളൊക്കെ കണ്ടു പരിചയമുണ്ടോ.. അതോ തോന്നലാണോ..

സർവ്വോന്നത പീഠത്തിൽ ഉപവിഷ്ഠനായിരിക്കുന്ന ആ അഭൗമതേജസ്സുള്ള വദനത്തിന്റെ ഉടമ ആരാണു..?

അതാണോ ഈശ്വരൻ!

കുറച്ചകന്നു മാറി ഒരു പീഠത്തിൽ തടിച്ച പുസ്തകം ...

ഹൊ അതിന്റെ മുൻ താളു നോക്കണമെങ്കിൽ ഏണി വെച്ച് കയറേണ്ടി  വരും..

അതിന്റെ പിന്നിലാരോ ഇരുപ്പുണ്ടല്ലോ..

അതായിരിക്കുമോ ചിത്രഗുപ്തൻ..?

ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് തൊട്ടടുത്തു നിന്നും ഒരു അദൃശ്യരൂപത്തിന്റെ ശബ്ദമുയർന്നു..

“പ്രഭോ.. ഇന്നത്തെ ആത്മാവിനെ ഇതാ അങ്ങയുടെ മുന്നിൽ നീതിവിസ്താരത്തിനു ഹാജരാക്കിയിരിക്കുന്നു.”

ഗൗരവം തുളുമ്പുന്ന ആ മുഖം എനിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു.. ഒരു മാത്ര നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കിടം കൊടുത്ത് ഘനഗംഭീരശബ്ദത്തിൽ അദ്ദേഹം മൊഴിഞ്ഞു..

“ചിത്രഗുപ്താ, ഈ ആത്മാവിന്റെ ന്യായാന്യായങ്ങളുടേയും ധർമ്മാധർമ്മങ്ങളുടേയും വിസ്താരമാകാം..”

ആകാംഷയോടെ ഞാനാ പുസ്തകത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് ഏന്തി വലിഞ്ഞു നോക്കി..

കണ്ണട വെച്ച രണ്ടു കണ്ണുകൾ എന്നെ ആപാദചൂഢം ഉഴിയുന്നുണ്ടോ.. ?

മനസ്സിലെ ചിത്രഗുപ്തനു ആ രൂപമാണ്..

ആരേയും എനിക്കവിടെ കണ്ടെത്താനായില്ലാ..

പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകൾ മറിയുന്നത് കണ്ടു..

ഏതോ ഒരു താളിൽ ശ്രദ്ധ പതിപ്പിച്ച് അതിനപ്പുറത്തു നിന്നും ഒരു സ്വരം ഒഴുകി വന്നു തുടങ്ങി..

പിറന്നു വീണ നിമിഷം മുതലുള്ള  ചെയ്തികൾ.

തലകുമ്പിട്ട് നിന്നു ..

പണ്ടും തെറ്റുകൾക്ക് പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഞാനിങ്ങനെയാണ്..തല കുമ്പിട്ട് നിൽക്കും അദ്ധ്യാപകരുടെ മുന്നിലായാലും മാതാപിതാക്കളുടെ മുന്നിലായാലും..കുറ്റവിചാരണയും ഉപദേശവും തീരും വരെ ആ നിൽ‌പ്പാണ്..

ശിക്ഷിക്കാൻ വരുന്നവരിൽ സഹാനുഭൂതി ഉണർത്തുന്ന നിൽ‌പ്പ്..

പക്ഷേ ശ്രദ്ധ അപ്പോൾ  നിലത്തു കൂടെ  പോകുന്ന ഉറുമ്പിലോ വല്ല പ്രാണിയിലോ ആയിരിക്കും..

അതെങ്ങോട്ട് പോകുന്നു എന്തു ചെയ്യുന്നു എന്നൊക്കെ നോക്കി തീരുമ്പോഴേക്കും ശിക്ഷിക്കാൻ നിൽക്കുന്നവർ പറഞ്ഞു തളർന്നിട്ടുണ്ടാവും..

ശ്ശോ ഇവിടെ നിലത്ത് ഒരു പ്രാണിയെപ്പോലും കാണുന്നില്ലല്ലോ.. ഇതെന്താ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പ്രാണികളൊന്നുമില്ലേ..

ആ.. തൽക്കാലം ഈ പരവതാനിയുടെ ചിത്രപ്പണികൾ നോക്കി നിൽക്കാം..

ഘനഗംഭീര ശബ്ദം വീണ്ടും ഉയർന്നു..

“നിന്റെ ചെയ്തികളുടെ വിവരണം കേട്ടുവല്ലോ.. വിധിക്കും മുന്നേ നിന്നോട് ഒരു ചോദ്യം.. ഭൂമിയിൽ ഇനിയും ജനിക്കാൻ ഞാൻ നിനക്കൊരവസരം തന്നാൽ...?”

ഉത്തരം പെട്ടെന്നായിരുന്നു..

“സസന്തോഷം അടിയനത് സ്വീകരിക്കും..”

ആ കണ്ണുകളിൽ അവിശ്വസനീയത മിന്നിമാഞ്ഞുവോ. പൊടുന്നനെയുണ്ടായി അടുത്ത ചോദ്യം..

“ഇവിടെ വരുന്ന ആത്മാക്കളൊന്നും തിരികെ ഭൂമിയിലേക്ക് പോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ലാ.. കള്ളവും കാപട്യവും ചതിയും വഞ്ചനയും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞതത്രേ ഭൂമി, ഈ സ്വർഗ്ഗീയ സുഖങ്ങൾ വെടിഞ്ഞവിടേക്ക് തിരികെപ്പോകാൻ നീ മാത്രം ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു..ഈ ചേതോവികാരത്തിനു പിന്നിലെ യുക്തിയെന്ത്.. അറിയണം നമുക്ക്”

ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു..

ദൈവത്തെ തോൽ‌പ്പിച്ചു എന്നൊരു പൊടി അഹങ്കാരം എന്നിലങ്കുരിച്ചുവോ..

ശ്ശോ മാപ്പ് ദൈവമേ..

അരുതാത്ത ചിന്തകൾ ജനിപ്പിച്ച  മനസ്സിനെ ശപിച്ച്, മെല്ലെ പറഞ്ഞു...

“അങ്ങു പറഞ്ഞത് വാസ്തവം തന്നെ.. ഭൂമിയിൽ ധാരാളം ദുഷ്ടത കളിയാടുന്നു.. പക്ഷേ നന്മ നിറഞ്ഞ മനസ്സുകൾ പൂർണ്ണമായും മാഞ്ഞു പോയിട്ടില്ല.. ദുഷ്ടതകളുള്ളതു കൊണ്ടാണു ആ നന്മകൾ വേറിട്ടു നിൽക്കുന്നത്.. ദുഃഖങ്ങൾ ഉണ്ട് ഭൂമിയിൽ.. എങ്കിലും അതിനിടയിലൂടെ സന്തോഷത്തിന്റെ നുറുങ്ങുകളും ഉണ്ട്.. ദുഃഖങ്ങളില്ലാതിരുന്നെങ്കിൽ ആ സന്തോഷങ്ങളുടെ മൂല്യം അറിയാതെ പോയേനെ.. ഇവിടെ ഈ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ബന്ധങ്ങൾക്ക് തീഷ്ണതയില്ലാ.. സന്തോഷത്തിന്റെ മാധുര്യം നുകരാൻ കഴിയുന്നില്ലാ.. ഭൂമിയിൽ ബന്ധങ്ങളുണ്ട്.. ബന്ധങ്ങളെ മറക്കുന്നവരും ഉണ്ട്.. പക്ഷേ അവരുടെ ജീവിതം കാട്ടിത്തരുന്ന പാഠങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ട് ബന്ധങ്ങളെ മുറുകെ പിടിക്കുന്നവരും ഉണ്ട്.. അപ്പോൾ എന്റെ ഭൂമി തന്നെയല്ലേ സുന്ദരം..അവിടെത്ര ജന്മങ്ങൾ ജനിച്ചാലും മതിയാവില്ല തന്നെ.”

 ഉത്തരം വിഡ്ഢിത്തമായോ..

ലോകൈകനാഥൻ പുഞ്ചിരിച്ചു..

“നിന്റെ യുക്തിക്ക് അടിസ്ഥാനമായ ദൃഷ്ടാന്തം കാട്ടിത്തരാനാകുമോ നിനക്ക്?”

ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ച്  പറഞ്ഞു,

“കഴിയും പ്രഭോ...ഭൂമിയിലെ കാഴ്ചകൾ കാട്ടിത്തരാനുള്ള കഴിവു അങ്ങെനിക്ക് തന്നാൽ..”

അമാന്തമില്ലാതെ അദ്ദേഹം മൊഴിഞ്ഞു

“ശരി അങ്ങനെയാവട്ടെ..നമ്മെ ആ കാഴ്ചകൾ കാട്ടിത്തരൂ..നിനക്കിപ്പോ അതിനുള്ള കഴിവു നാം തന്നിരിക്കുന്നു.”

മേഘപ്പുതപ്പിനിടയിൽക്കൂടി ഭൂമിയെ വീണ്ടും കാണാൻ കഴിഞ്ഞ ആഹ്ലാദത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ..

കാഴ്ചകൾക്കിടയിൽ എന്റെ ദൃഷ്ടി ഉടക്കി നിന്നത് അവനിലായിരുന്നു..

പത്തു പതിന്നാലു വയസ്സു പ്രായം തോന്നിക്കും.. മെലിഞ്ഞുന്തിയ ദേഹം ദൈന്യത കൂടു കൂട്ടിയ മുഖം.. പക്ഷേ കണ്ണിലെ തിളക്കം അവനിലെ കെടാത്ത ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെയാണെന്നു സ്പഷ്ടം..

“ഒന്നനങ്ങി നടന്നൂടേടാ..”

എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ചുമടുമായി നടക്കുമ്പോള്‍ കേട്ട ആക്രോശം അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെന്നു തോന്നുന്നു..

 ദൈവത്തിന്റെ കണ്ണുകളെ ഞാനവനിൽ കേന്ദ്രീകരിപ്പിച്ചു..

ആക്രോശത്തിന്റെ ഉടമ പലവട്ടം തിരിച്ചും മറിച്ചും എണ്ണിയതിനു ശേഷം കൊടുത്ത ചില നോട്ടുകൾ നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി, മുഷിഞ്ഞ കുപ്പായമെടുത്തിട്ട് തുരുമ്പെടുത്ത സൈക്കിളിൽ പായുമ്പോൾ അവന് കാറ്റിന്റെ വേഗത തോന്നിച്ചു..

ശരീരത്തിന്റെ തളർച്ച അവന്റെ മനസ്സേറ്റെടുത്തിട്ടില്ലായിരുന്നു..

സർക്കാരാശുപത്രിയുടെ വാതിൽക്കൽ സൈക്കിൾ ചാരി വച്ച് അകത്തേക്ക് അവൻ നടക്കുകയായിരുന്നോ ..അതോ ഓടിയോ.?

അവൻ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്ന ആ കട്ടിലിനു ചുറ്റും അപ്പോൾ ഡോക്ടർമാരും നേഴ്സുമാരും കൂടിനിൽ‌പ്പുണ്ടായിരുന്നു..

അതിന്റെ കാൽക്കൽ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായിരുന്ന ഒരു കുട്ടിയുടുപ്പുകാരി അവനെക്കണ്ടതും ഓടി വന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു..

“ചേട്ടാ, അമ്മ..”

ആ കുഞ്ഞു ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പി..

അവളെ വാരിയെടുത്ത് കട്ടിലിനരുകിലേക്ക് ചെന്ന അവന്റെ കയ്യിൽ ഒരു കുറിപ്പ് കൊടുത്ത് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു

“വേഗം പോയി ഈ മരുന്നു വാങ്ങി വാ.. ഇത്തിരി സീരിയസ്സാണ്...”

അവളെ താഴെ നിർത്തി അവൻ കുതിക്കുകയായിരുന്നു..

റോഡിനപ്പുറത്തെ മെഡിക്കൽ‌സ്റ്റോറിൽ നിന്നും മരുന്നു വാങ്ങാനോടുന്ന അവനെ മുട്ടി മുട്ടിയില്ലായെന്ന രീതിയിൽ ഒരമ്മയും മകളും കടന്നു പോയി..

അമ്മയുടെ വിരൽത്തുമ്പിൽ ചാടിത്തുള്ളി ചലപിലാ കൊഞ്ചി നടക്കുകയാണാ കൊച്ചു മിടുക്കി..

തിരക്കിനിടയിലും ആ കുഞ്ഞിനു തന്റെ അനിയത്തിയുടെ പ്രായമുണ്ടെന്നവന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു..

ഞാനത് കേട്ടു.. ഹാ ഇപ്പൊ മനുഷ്യ മനസ്സുകൾ പറയുന്നതും കേൾക്കാനാവുന്നു.. ദൈവവും കേട്ടിരിക്കും..

മരുന്നു വാങ്ങി കാശു കൊടുത്ത് തിരിഞ്ഞ അവന്റെ കാതിൽ വെള്ളിടി വെട്ടിയ പോലെ ഒരു വിലാപം പതിച്ചു..

ആരാണെന്നു പരതിയ അവന്റെ കണ്ണുകൾ അത് കണ്ടു...

തൊട്ടുമുന്നേ നടന്നു പോയ ആ അമ്മയാണു നിലവിളിക്കുന്നത്...

ആ കുട്ടിയെവിടെ.. ?

അവന്റെ മനസ്സൊന്നു പിടഞ്ഞു.. അവനങ്ങോട്ടോടി..

കൂടിനിൽക്കുന്നവരോടെല്ലാം ആ അമ്മ കരഞ്ഞപേക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് തന്റെ കുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാൻ...

അപ്പോഴാണവൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്..

നടപ്പാതയിലെ ഇളകിയ സ്ലാബുകൾക്കുള്ളിൽ നിന്നും ആ കുഞ്ഞു തേങ്ങൽ..

പിന്നൊന്നും ആലോചിക്കാൻ നിന്നില്ല അവൻ, ഒരു സ്ലാബു കൂടെ ഇളക്കിമാറ്റി ആ മാലിന്യത്തിന്റെ ചാലിലേക്ക് എടുത്തുചാടി..

ആകാംഷകൾക്ക് വിരാമമിട്ട്, നിമിഷങ്ങൾക്കകം  കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ടവൻ മുകളിൽ കയറി വന്നു..

കുഞ്ഞിനെ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്ത് ആശുപത്രിയിലേക്ക് പായുമ്പോൾ, പിന്നിൽ ആ അമ്മയുടെ കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന അനുഗ്രഹങ്ങൾ അവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..

ഡോക്ടറുടെ കയ്യിൽ മരുന്നേൽ‌പ്പിച്ച്, കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളോടെ തന്നെ ചേർന്നു നിൽക്കുന്ന കുഞ്ഞനിയത്തിയെ അവൻ വാരിയെടുത്തു...

കയ്യിലിരുന്ന മിഠായി അവളുടെ വായിൽ വച്ചു കൊടുത്തു..

അവന്റെ ദേഹത്തെ മാലിന്യത്തിന്റെ ഗന്ധം പോലും മറന്നാ കൊച്ചു ചുണ്ടുകൾ അവന്റെ കവിളിൽ ഉമ്മ വച്ചു..

അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി...

സന്തോഷത്തിന്റെ ഒരു നുറുങ്ങുവെട്ടം..

കാഴ്ചകൾ തിരിച്ചെടുത്ത് ഞാൻ ഈശ്വരനോട് ചോദിച്ചു..

“കണ്ടില്ലേ പ്രഭോ..ഇങ്ങനെ എത്രയെത്ര കാഴ്ചകൾ.. നന്മയുള്ള മനസ്സുകൾ നശിക്കാത്ത ആ ഭൂമിയിൽ എനിക്കിനിയുമിനിയും ജനിക്കണം.. തമസ്സാർന്ന മനസ്സുകളിൽ വെളിച്ചം വീശാൻ ദീപകരാഗമായി.... തപിക്കുന്ന മനസ്സുകൾക്ക് സാന്ത്വനക്കുളിരാകുന്ന മഴയേകാൻ ഒരു അമൃതവർഷിണിയായി.. എന്നെ അങ്ങു ഭൂമിയിലേക്കയയ്ക്കൂ.. ഈ സ്വർഗ്ഗം എനിക്കു വേണ്ട..”

പറയുമ്പോൾ കണ്ണുകളീറനണിഞ്ഞിരുന്നു...

വീണ്ടും ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഈശ്വരൻ പറഞ്ഞു..

“ശരി നിന്നെ ഇതാ വീണ്ടും ഞാൻ ഭൂമിയിലേക്കയയ്ക്കുന്നു.. പൊയ്ക്കോൾക..”

ഉയരങ്ങളിൽ നിന്നും താഴേക്ക് പതിക്കുമ്പോലെ തോന്നി ... ഞെട്ടി കണ്ണുകൾ തുറന്നു...

ഇത്ര നേരവും  കണ്ടതൊരു സ്വപ്നമായിരുന്നോ..?

തൊണ്ട വരളുന്നു..

എണീറ്റ് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന കൂജയിലെ തണുത്തവെള്ളം ആർത്തിയോടെ കുടിക്കുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ അവിടിരുന്ന പുസ്തകത്തിലുടക്കി നിന്നു...

കോഫീ അന്നാന്റെ ജീവചരിത്രം...

വായിച്ചു നിർത്തിയ ഭാഗം അടയാളപ്പെടുത്തി വെച്ചിരുന്നു...

വെറുതേ ആ വരികളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു...

“വെളുത്ത പ്രതലത്തിൽ ഒരു കറുത്ത കുത്തിട്ട് അദ്ധ്യാപകൻ തന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളോട് നിങ്ങളിവിടെയെന്തു കാണുന്നുവെന്നു ചോദിച്ചു..

കറുത്ത കുത്ത്..കറുത്ത കുത്ത് എന്നെല്ലാരും ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ ഒരു കുട്ടി മാത്രം പറഞ്ഞു ഞാൻ വെളുത്ത സുന്ദരമായ ഒരു പ്രതലം കാണുന്നുവെന്ന്..

മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിൽ ആ കറുത്ത കുത്തു മാത്രം ദൃശ്യമായപ്പോൾ അതിനെ മറന്ന് ചുറ്റുമുള്ള സുന്ദരമായ വെളുത്ത പ്രതലത്തെ മാത്രം കണ്ട ആ കുട്ടിയാണ് പിന്നീട് ഐക്യ രാഷ്ട്ര സഭയുടെ ഉന്നത പദവിയിലിരുന്ന കോഫീ അന്നാൻ..”

തിരികെ കിടക്കയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ എന്റെ ചുണ്ടിലൊരു നനുത്ത പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു..

നന്മ നശിക്കാത്ത മനസ്സുകൾ ഇനിയും നമുക്കിടയിൽ നിലനിൽക്കുന്നുവെന്ന ചിന്ത നൽകിയ പുഞ്ചിരി..

മനസ്സിലാ വരികളും..