കുടജാദ്രി.....

“ഈ താലിയാണെന്റെ മാർഗ്ഗത്തിനു തടസ്സമെങ്കിൽ‌, ഇത് ഞാനിങ്ങെടുക്കുന്നു..“

നിമിഷങ്ങൾക്ക് അശ്വത്തിന്റെ വേഗതയായിരുന്നു..പൊട്ടിച്ചെടുത്ത താലി, മുഖത്ത് അശനിപാതം കണക്കെ പതിച്ചു..

ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയി..

ടയർ കരിയുന്ന ഗന്ധം നാസികകളെ അലോസരപ്പെടുത്തിയപ്പോഴാണ് പരിസരബോധം വീണ്ടു കിട്ടിയത്..പുറകിൽ‌ നിന്നും വന്ന ഏതോ വാഹനം കടന്നു പോകുമ്പോൾ അവരുടെ അമർഷം വാക്കുകളായ് പ്രതിധ്വനിക്കുന്നതറിഞ്ഞിരുന്നു. തെല്ല് ജാള്യതയോടെ ബ്രേക്കിൽ‌ നിന്നും കാലെടുത്ത് പതിയെ കാർ മുന്നോട്ടേക്കെടുത്തു..

കുടജാദ്രി...

കാറ്റിനു പോലും പ്രണവമന്ത്രധ്വനി. പുണ്യ പ്രവാഹിനിയായി സൌപർണ്ണിക.. സർവ്വജ്ഞപീഠമേറിയ ശങ്കരന്റെ നിശ്വാസങ്ങളിപ്പോഴും ഉയരുന്ന പോലെ.. ഒരു നഷ്ടബോധത്തിന്റെ ശീൽക്കാരമുണ്ടോ അതിൽ? ഒരു നിമിഷം മാനുഷിക വികാരങ്ങൾക്ക് കീഴ്പ്പെട്ടുപോയില്ലാരുന്നെങ്കിൽ! ആ അത്മാവ് മന്ത്രിക്കണുണ്ടാവും...

നേരം പുലർന്നിട്ടില്ല.. ഇരുളിനു ഭൂമിയെ വിട്ടകലാൻ മടി പോലെ. പുലരിയുടെ വരവറിയിച്ച് തണുത്ത പിശറൻ കാറ്റ് ആഞ്ഞടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, കൊലൂർ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല.. ഇവിടെ രാവും പകലും ഒക്കെ ഒരുപോലെ....

കാർ, പാർക്കിംഗ് ഏരിയായിലിട്ട് കാലെകൂട്ടി പറഞ്ഞു വച്ചിരുന്ന സത്രത്തിലേക്ക് മൂകാംബികാസ്തുതികൾ നിശബ്ദമായ്‌ ഉരുവിട്ടു കൊണ്ട് നടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലെന്തായിരുന്നു....?

നടത്തത്തിനു വേഗം കൂട്ടി. മുറിയിലെത്തി ഒന്നു തല ചായ്ക്കണം. നല്ല ക്ഷീണം... ഒറ്റയ്ക്കുള്ള ഡ്രൈവിംഗ്.. ചിന്തകൾ കൂട്ടിനുണ്ടായതു കൊണ്ട് ദൂരം തോന്നിയില്ല. പക്ഷേ, ശരീരം യാഥാർത്ഥ്യത്തോടു പൊരുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഒന്നു കിടന്നിട്ടാവാം കുളിയും തേവാരവും. നിർമ്മാല്യത്തിനു ക്ഷേത്രത്തിലെത്തുകയും വേണം.. പ്രഭാത പൂജ തൊഴുത് കുടജാദ്രിയിലേക്ക് നടക്കാം...

മനസ്സില്‍  ചെയ്യാനുള്ള കാര്യങ്ങൾ അടിവരയിട്ടെഴുതി പിടിപ്പിക്കുമ്പോഴേക്കും  സത്രത്തിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു....

റിസപ്ഷനിലെ സന്യാസിയോട് മുറിയുടെ താക്കോൽ വാങ്ങി ബാഗും തൂക്കി നടക്കുമ്പോള്‍ ഒന്നു കിടന്നാൽ മതിയെന്നായിരുന്നു മനസ്സിൽ. മുറി തുറന്നതും അടച്ചതുമൊക്കെ ഒരേ വേഗത്തിൽ.. വസ്ത്രം പോലും മാറാൻ മനസ്സൊരുക്കമായിരുന്നില്ല.. കിടക്കയിലേക്ക് മറിഞ്ഞു...

ബാഗ്... ഓ അതെവിടേലും കിടക്കട്ടെ... അല്ലെങ്കിലും  വിലപ്പെട്ടതായി അതിലൊന്നും ഇല്ലല്ലൊ..

പെട്ടെന്ന് മനസ്സുണർന്നു. ചാടിയെണീറ്റു.. നോക്കുമ്പോൾ‌ നിലത്ത് അനാഥമായി ആ ബാഗ്... ഓടിച്ചെന്നെടുത്ത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചൂ. തിരികെ കിടക്കയിൽ വന്നിരുന്ന്, അതിന്റെ അറ തുറന്ന് അകത്ത് നിന്നാ  ചുമന്ന ചെപ്പെടുത്തു...

തന്റെ ജീവൻ....

ചെപ്പു തുറന്ന് മഞ്ഞച്ചരടിൽ കോർത്ത ആ താലി കയ്യിൽ ചുരുട്ടിപ്പിടിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സൊന്നു പിടഞ്ഞുവോ..? കണ്ണുകൾ അനുസരണയില്ലാതെ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞൊഴുകി. ഒരു ശില കണക്കെ അങ്ങനെ എത്ര നേരം ഇരുന്നുവെന്നറിയില്ല.....

നട തുറക്കുന്നതറിയിച്ചു കൊണ്ടുള്ള വെടിയൊച്ചയാണ്  ചിന്തകളിൽ നിന്നുമുണർത്തിയത്. പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. കുളി കഴിഞ്ഞ് മുറി പൂട്ടി അമ്പലത്തിലേക്ക് നടന്നു.. കയ്യിൽ എന്തിനെന്നറിയാതെ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച ആ പൊന്നിൻ തുണ്ടും...

വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടോ തന്റെ കയ്യും കാലും...ശക്തി സംഭരിച്ച് നടന്നു...

പൂജ തൊഴുത് ചുറ്റമ്പലം വലം വയ്ക്കുമ്പോൾ‌ മനസ്സ് സരസ്വതീ മണ്ഡപത്തിലേക്ക് പാഞ്ഞു.... “തായേ യശോദാ....” അറിയാതെ ചുണ്ടുകൾ ചലിച്ചു.. മനസ്സിൽ ഒരു പച്ചപ്പട്ടുപാവാടക്കാരി വീണ മീട്ടുന്നു...

വഴിതെറ്റിയ മനസ്സിനെ കടിഞ്ഞാണിട്ട് പിടിച്ച് നടന്നു. എന്തിനെന്നറിയാതെ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികളപ്പോഴും നിലത്തുവീണു ചിതറി...

പ്രസാദം തരുമ്പോൾ‌ തിരുമേനി ഉരുവിട്ടു..  “ദീർഘ സുമംഗലീ ഭവഃ....”  മനസ്സൊന്നു പിടഞ്ഞു.. ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച കൈകളിലിരുന്നാ ചരടും....

തിരികെ നടക്കുമ്പോൾ‌ മനസ്സിലാ വാക്കുകൾ പ്രതിധ്വനിക്കണുണ്ടായിരുന്നു.....

ഇവിടെങ്ങും കണ്ടില്ലല്ലോ.. ഇത്തവണയും നിരാശയായി മടങ്ങേണ്ടി വരുമോ..? ഉരുകുന്ന മനസ്സിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നോണം സ്വയം പറഞ്ഞു,  ചിലപ്പോൾ കുടജാദ്രിയിൽ കാണാൻ പറ്റിയെങ്കിലോ..

പ്രസാദ അന്നവും  കഴിഞ്ഞ് സൌപർണ്ണികയിലേക്ക് നടന്നു. ശാന്തയായൊഴുകുന്നവൾ.. തണുത്ത ജലത്തിൽ ശരീരമമർന്നപ്പോൾ മനസ്സ് തണുത്തെങ്കിൽ എന്നു വെറുതെ കൊതിച്ചുവോ...?

മുങ്ങി നിവരുമ്പോൾ ചെയ്തു പോയ പാപങ്ങളെല്ലാം ഒലിച്ചു പോയി പുതു ജന്മം ലഭിക്കുമെന്നാണു വിശ്വാസം. ഔഷധ സസ്യങ്ങളെ തൊട്ടു തലോടി ഒഴുകുന്നത് കൊണ്ടാവണം സൌപർണ്ണികയ്ക്കിത്രയും ഉണർവ്വേകാൻ കഴിയുന്നത്.....

ചിന്തകളിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയ മനസ്സ് പെട്ടെന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു, ഇനി കുടജാദ്രിയിലേക്ക്..

മല കയറുമ്പോൾ‌ മനസ്സിൽ ആദി ശങ്കരന്റെ ഓർമ്മകൾ നിറഞ്ഞുവെങ്കിലും കയ്യിലിരുന്ന താലി എന്നിലേക്കൊതുങ്ങാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു....

അങ്ങകലെ മണ്ഢപത്തിന്റെ നെറുക കണ്ടു തുടങ്ങിയപ്പോൾ നടത്തം നിറുത്തി... ചപലമായ മനസ്സ് ചോദ്യമുതിർത്തു.. “ഇവിടെത്താനായിരുന്നോ കഷ്ടതകൾ സഹിച്ച ഈ യാത്ര..?”

വെട്ടിപ്പിടിക്കലുകളെടെയെല്ലാം അവസാനം ഒന്നുമില്ലായ്മയാണെന്നിതാ പ്രകൃതി ഇവിടെ പഠിപ്പിക്കുന്നു..

സങ്കോചത്തോടെ മലമടക്കുകളിൽ നിന്നും താഴേക്ക് നോക്കി...അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്ന കാഴ്ച.. ഇവിടെ ആകാശം തഴേയും മുകളിൽ ഭൂമിയുമാണോ...?

സർവ്വജ്ഞപീഠവും ചിത്രഗുഹയും വറ്റാത്തുറവയുമൊക്കെ കണ്ട് തിരികെ നടക്കുമ്പോഴും കണ്ണുകളാരെയോ തിരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ലക്ഷ്യം കാണാത്ത കാഴ്ചകൾ മനസ്സിന്റെ നൊമ്പരത്തെ നെടുവീർപ്പാക്കി..

യാന്ത്രികമായാണു നടന്ന് മുറിയിലെത്തിയത്. ബാഗിൽ മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങളെടുത്ത് വച്ച് അരികിലെ അറയിൽ ആ ചെപ്പ് ഭദ്രമായി വയ്ക്കുമ്പോൾ കണ്ണിൽ നിന്നും ഉതിർന്നു വീണ മുത്തുമണികൾ എന്നെ നോക്കി പരിഹസിച്ച് ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...

റിസപ്ഷനിലെത്തി കണക്കുകൾ തീർക്കുമ്പോൾ അവിടെയിരുന്ന സന്യാസിയുടെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞത് സഹതാപമായിരുന്നോ പരിഹാസമായിരുന്നോ എന്നു വിവേചിച്ചറിയാൻ നിന്നില്ല. താക്കോലു വാങ്ങുമ്പോൾ തമിഴും മലയാളവും കന്നടയും കൂട്ടിക്കലർത്തി അയാൾ തിരക്കി, "അടുത്ത വര്‍ഷ നീങ്ക ബര്‍ത്യാ.?"

വരുമെന്നോ വരില്ലാന്നോ പറഞ്ഞില്ല.. ഉത്തരം ഒരു വിളറിയ ചിരിയിലൊതുക്കി കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു.. നാളെ എന്നൊന്നു ഉണ്ടാകുമോ എന്നുറപ്പു പറയാൻ കഴിയാത്ത ഞാനെന്തുത്തരം പറയാൻ..?

കാറിൽ കയറുമ്പോൾ കണ്ണീരു പൊള്ളിച്ച കവിൾത്തടങ്ങളെ തണുപ്പിക്കാനെന്നവണ്ണം സൌപർണ്ണികയെ തലോടി വരുന്ന ഇളംകാറ്റടിച്ചു..

നിർവ്വികാരതയോടെ കാറോടിക്കുമ്പോഴും വഴിയോരത്തു കൂടെ നടന്നു മറയുന്ന രൂപങ്ങളിൽ കണ്ണു പരതാതിരുന്നില്ല..

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ മനസ്സ് ഓർമ്മകളിൽ കൈ വിട്ടു പോയി..

സമ്പന്നതയിൽ പിറന്നിട്ടും അനാഥത്വത്തിലാണ് വളർന്നത്. മുലപ്പാൽ‌ നിഷേധിച്ച് കാലയവനികയ്ക്കുള്ളിൽ മറഞ്ഞ അമ്മയ്ക്ക് പിന്നാലെ വിധിയും കാലവും എല്ലാം നിഷേധിക്കുകയായിരുന്നു..

സ്നേഹവും സന്തോഷവും ഒക്കെ തീണ്ടാപ്പാടകലെ നിന്നു.

മുന്നോട്ടിനിയെന്ത് എന്നു ചിന്തിച്ചു നിന്നൊരു ഘട്ടത്തിലാണ് ആ കൈകൾ‌ താങ്ങായത്.. പ്രായത്തിന്റെ പക്വതയില്ലായ്മയിലെടുത്ത തീരുമാനങ്ങളൊക്കെ തെറ്റായിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കിത്തന്ന് ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് നടത്തിക്കുകയായിരുന്നു.

ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിക്കുമ്പോൾ‌ കാലപ്രയാണങ്ങൾക്ക് തകർത്തെറിയാനാവാത്തൊരു ബന്ധമായിരുന്നു മനസ്സിൽ‌..

എപ്പോഴായിരുന്നു കണക്കുകൾ പിഴച്ചു തുടങ്ങിയത്..?

“സ്വന്തമായി ചിന്തിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാനറിയില്ല... ചെയ്യുന്നതൊക്കെ മണ്ടത്തരങ്ങൾ‌.. നിന്നെ ചുമക്കാനിനിയെനിക്ക് വയ്യ... മുമ്പ് തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചതു പോലെ ഞാനെന്റെ ചിന്തകളുമായി പോകുന്നു.. നിന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്കൊത്തൊരു ഭർത്താവായി തുടരാനിനിയെനിക്കാവില്ല.. എന്റെ ഗൃഹസ്ഥാശ്രമം കഴിഞ്ഞു.. ആദ്ധ്യാത്മിക ചിന്തകള്‍ക്കാണിപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനം.. ഞാൻ‌ സം‌പൂരിതാവസ്ഥയിൽ‌ എത്തിയിരിക്കുന്നു.. ഒന്നിനോടും മോഹമില്ല. കാമവും സ്നേഹവുമൊക്കെ വിട്ടകന്നിരിക്കുന്നു. പോകണം... കെട്ടുപാടുകൾ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ്.. നീ തനിയേ ജീവിച്ച് പഠിക്ക്.. എന്നെങ്കിലും കാണാം, മൂകാംബികാ ദേവിയുടെ സന്നിധിയില്‍..”

വാക്കുകൾക്ക് വാളിന്റെ മൂർച്ചയായിരുന്നു..

പരിചയപ്പെട്ട നാളുകളിൽ സന്യാസം സ്വീകരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നതോർത്തു.. 

എങ്കിലും....

ഇങ്ങനെ പാതിവഴിയിൽ ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോകാനായിരുന്നെങ്കിൽ എന്തിനെന്റെ കൈ പിടിച്ചു..? അന്ന് വഴി മുട്ടി നിന്നപ്പോളുപേഷിച്ച് നടക്കാമായിരുന്നില്ലേ..?

ചോദിക്കാൻ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ച ചോദ്യം ചുണ്ടോളമെത്തി വാക്കുകളാകാതെ പൊഴിഞ്ഞു..

ഇറങ്ങിപ്പോകുമ്പോൾ തടയാനായില്ല..

അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതിൽ‌ വാസ്തവമില്ലേ? ഒന്നും തനിയെ ചെയ്യാൻ കഴിവില്ല. എന്തു ചെയ്താലും അബദ്ധമാകുമോ എന്നൊരു ഭയം..അടുക്കളയുടെ നാലു ചുമരുകൾക്കുള്ളിലൊതുങ്ങുന്ന പെണ്ണിനെ ആരാധിച്ചിരുന്ന കാലം കഴിഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു. തനിക്കൊപ്പം ജീവിതസാഹചര്യങ്ങളിലിടപെടുന്നൊരു പെണ്ണിനെയാണു ഇന്നത്തെ ആണിനാവശ്യം. തന്നെപ്പോലൊരു പെണ്ണ് ബാധ്യത തന്നെയാണ്.

എന്നാലും..

വിതുമ്പാൻ‌ തുടങ്ങിയ ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ചു.

മനസ്സിന്റെ നിയന്ത്രണം വിരൽത്തുമ്പോളം എത്താഞ്ഞിട്ടാവും വളവു തിരിയുമ്പോൾ എതിരേ വരുന്ന വാഹനത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല.. സ്ഥലകാല ബോധം വന്നപ്പോഴേക്കും ഒരപകടം ഒഴിവാക്കാൻ വണ്ടി വെട്ടിയൊഴിച്ചു.. കുറേ ദൂരത്തോളം പോയി വണ്ടി നിന്നു..

സ്റ്റിയറിംഗിൽ മുഖമമർത്തിക്കിടന്നു ഹൃദയതാളം ഒന്നു നേരെയാകാൻ..
                                                                       
                                                                       **********

കടന്നു പോയ വാഹനം ചീറ്റിത്തെറിപ്പിച്ച ചെളിവെള്ളത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോഴയാൾ, അവൾക്ക് പിന്നിൽ... എത്ര ഒഴിഞ്ഞു മാറിയിട്ടും അയാളുടെ കാഷായ വേഷത്തിൽ ആ കലക്ക വെള്ളം ചിത്രം വരച്ചു..

തൊട്ടു പിന്നിൽ നിറുത്തിയ വാഹനത്തെ നിർവ്വികാരതയോടൊന്നു നോക്കി, വഴിയരികിലെ പൈപ്പിൻ‌  ചുവട്ടിലേക്കയാൾ നടന്നു.

കഴുകിയ മുഖം തുടയ്ക്കാൻ തോൾസഞ്ചിയിൽ നിന്നും തൂവാലയെടുക്കുമ്പോൾ എന്തോ നിലത്തെ വെള്ളത്തിൽ വീണു.. പ്രാണൻ പിടഞ്ഞ വേദനയോടെ, ആവേശത്തിൽ‌ അയാളത് കടന്നെടുത്തു.. പറ്റിപ്പിടിച്ച മണ്ണും വെള്ളവും തുടച്ചു കളഞ്ഞു..

അതൊരു ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു... അതില്‍ ചിരിക്കുന്ന മുഖം അവളുടേതും..

ഭദ്രമായി ആ ഫോട്ടോ തോൾ സഞ്ചിയിൽ തിരുകി, ദേവീ കടാഷത്തിനയാൾ നടക്കുമ്പോൾ ഒന്നു ശാന്തമായ മനസ്സോടെ അവൾ കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു...

                                                                     ************

കാത്തിരിക്കും.. ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കില്ല.. എന്നെങ്കിലും ഒരിക്കൽ തിരികെ വരണമെന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു തോന്നിയാൽ.. ആരുണ്ടാവും ഞാനല്ലാതെ.? എന്നെ തിരക്കിയാവില്ലേ വരുന്നതും..? കാത്തിരിക്കും.. ജീവന്റെ അവസാന ശ്വാസം വരെ..

ഡൈവിംഗിനിടയിലും മനസ്സ് മന്ത്രിക്കുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

അന്തരീക്ഷത്തിലപ്പോള്‍ ശങ്കരന്റെ ആത്മാവു തേങ്ങിയതു മാത്രം അറിഞ്ഞില്ല..

"ഒരു നിമിഷം നിനക്ക് ഞാനാകാമായിരുന്നു..!"